జయప్రభాశర్మ

CHIRU VYAPAARI రోజంతా కష్టపడతాను.అత్యాశకు పోను.పదో పరకో మిగిలితే చాలు, అదే పది వేలనుకుంటాను. ఇంతకీ నేనెవరో చెప్పలేదుకదూ!. ఏదో వున్నదాన్లో ఉన్నంత, కుటుంబసభ్యులను బాగా చూసుకోవాలి అని తాపత్రయ పడుతున్న చిరు వ్యాపారిని. ఎలాగోలా నానా తంటాలు పడి, డబ్బులు పోగు చేసుకొని వ్యాపారం మొదలెడితే నా పాట్లు ఇన్నీ అన్నీనా.అయ్యో! ఇలాంటి వాళ్ళదగ్గరే కొనాలని గాని, వీళ్ళనికూడా ప్రోత్సహించాలనిగాని....అబ్బే! అనిపిస్తేనా! ఊహు!. అవును! మాదగ్గర ఏముంటాయని. ఖరీదైన షాపు, ఏ.సి, పనివాళ్ళు ఇతర ఆర్భాటాలు ఉంటేగా. కనీసం ఆ మాటాడే మాటేనా చేతకాదు. అదే వాళ్ళైతేనా, ఇంగ్లీషులో  స్వాగతము చెబుతారు, వచ్చేస్తుంటే వీడ్కోలు పలుకుతారు, ఫ్రిజ్లో వున్న నీళ్లు తీసుకొచ్చి పెడతారు, చక్కటి కుర్చీలేర్పాటుచేస్తారు. అడుగుపెడితే రావాలినిపించదు. అదే మేమయితేనా!చెమటతో తడిసి ముద్దైన బట్టలు, మోటు మాటలు,కొనండి, కొనండి అంటూ కాళ్ళా వేళ్ళ పడటం కాస్తంత చికాకు కలిగించినా, బాగానే వస్తారు. కాకపొతే వచ్చిన చిక్కంతా బేరాలదగ్గరే. ఏవండీ! తెలీక అడుగుతాను! ఇది ఏమైనా బాగుందా! మేము కూడాఎంతో కష్టపడి కొనుగోలు చేసి తెచ్చినవే కదా! ఎండనక, వాననకా,వొంట్లో బాగాలేకపోయిన,

COLLEGE DAYS హిందీ బడా బడా, నా గుండె దడా దడా అని చిన్నప్పుడు చాలా భయముండేది. కానీ రాను రాను దానిపై ఒకరకమైన ఇంటరెస్ట్ పెరిగి,హిందీ పరీక్షలు రాయాలనే తపనతో రాసి పరీక్షలు పాసవడం జరిగింది.అలాగే లెక్కలంటే పై ప్రాణాలు పైనే పోయేవి.ఎలా ఒడ్డెక్కుతానురా బాబు అని ఒకటే చింత.ఎలాగోలా ఒడ్డెక్కి,ఇంటర్లో  జాయిన్ అవడంతో హమ్మయ్య అని ఊపిరి పీల్చుకోవడం అయింది.అక్కడ బై.పీ,సి, ఊహు లాభం లేదు,ఏం.పీ.సి,అమ్మో లెక్కలు, హెచ్.ఈ.సి, ఆ హిస్టరీలు అవి అబ్బే, ఇహ కామర్సు ఒక్కటే మనకు దిక్కు,  చూస్తే,ఓకే అనుకోని జాయిన్ ఐపోయాను.ఇంక చూస్కోండి, నా బాధ వర్ణనాతీతం.ఏంట్రా నాయనా, మళ్ళీ ఇక్కడ కూడా డెబిట్లు, క్రెడిట్లు, లెక్కల్లాగే ఉన్నాయని బెంబేలెత్తిపోయా. దానికి ఎనిమిది గంటలకు ట్యూషను.రోజు తెల్లవారకుండానే రెడీ అయిపోయి, మా ఊరినుంచి  మొదటి బస్సులో బయలుదేరి ప్రయాణం చేసి,ఉదయం ఎనిమిది గంటలకి  ప్రైవేట్ క్లాసులు, ఆ తరువాత టైపురైటింగ్ క్లాసులు,కాలేజీ క్లాసులు. ఆదివారం నాడు ఎన్.సి.సి క్లాసులు. అదిమాత్రం మనకిష్టమైనది.హుషారే హుషార్.భలేవుండేది.ఎంచక్కా క్లాసుకి వెళ్లేముందు ఏవైతే పెట్టారో, అవి లాగించేసి సంబరమే సంబరం. మా కాలేజీ కూడా చాల పెద్

Jai Ganesha గణాలకు అధిపతి,అల్పసంతోషి, అడగగానే వరాలిచ్చేవాడు,ఆదిదేవుడు,ఏ శుభకార్యం చేసిన ముందు స్వామివారిని,విఘ్నేశ్వరుడా,వినాయకా, చల్లనివాఁడా, గణాధిపా అని స్మరియించి కొలిచే భక్తుల ఆరాధ్య దైవం,గౌరీపుత్రుని లోకమంతా పూజించే రోజు. అదే వినాయచవితి రోజు. పేదా, ధనికా, ప్రాంతీయం అని లేకుండా అత్యంత వైభవంగా పూజలు చేసి, ఆ లంబోదరుని  సేవలో తరించి మురిసిపోయే రోజు రానే వచ్చిందని చెప్పలేని ఆనందం.మాటలు చాలని మహోత్సవం.కన్నుల వైభవం.పార్వతీదేవి అతి ప్రియంగా, స్వయంగా  తయారుచేసుకుని, ప్రాణ ప్రతిష్ట చేసుకున్నగారాల బిడ్డ పండగ. మహేశ్వరుని ఆగ్రహానికి గురి ఐన తదుపరి, తన ప్రియసఖి పార్వతీదేవి శోకాన్ని చూసి తట్టుకోలేక, జరిగిన వృత్తాన్తమ్ తెలుసుకొని, మరల మహేశ్వరుని ప్రేమను పొంది,ప్రాణప్రతిష్టుడైన గజముఖవదనుని ఘనమైన కడు రమ్యమైన సుదినం. వజ్రవైదూర్య, మరకత మాణిక్యాలనేవి ఆశించనివాడు. అతి తెలివైన వాడు.అందుకే సోదరుడు సుబ్రహ్మణ్య స్వామితో,ప్రపంచం మొత్తం చుట్టి ఎవరు ముందొస్తారో చూద్దాం రమ్మని పందెం కట్టి గెలిచినవాడు. పాపం అమాయకంగా సుబ్రహ్మణ్యుడు ప్రపంచం అంతా చుట్టి వచ్చేసరికి, అక్కడే కొలువుతీరున్న స్వామిని చూసి, సుబ్రహ్మణ

Nanamma Vantillu మా నానమ్మ వంటిల్లు ఇప్పుడు తలపుకొస్తే ఎంత ముచ్చటేస్తుందో. భలేగా ఉండేది.గేసుపొయ్యి అంటే చచ్చేంత భయం. వాడేది కాదు.ఎంచక్కా బంకమట్టితో స్వయంగా ఒక మంచి రోజు చూసుకొని,పొయ్యి  వేసుకొని, కొట్టించి షెడ్డులో ఉంచిన కర్రలతో మంట పెట్టి, యిత్తడి గిన్నెల్లో మాత్రమే వంట చేసి,వంట పూర్తవగానే మళ్ళీ ఆవు పేడతో అలికి ముగ్గుపెట్టి ఉంచుకొనేది మర్నాటికి.వంట పూర్తికాగానే మా తాతగారికి ప్రత్యేకమైన పెద్ద పీట వేసి,దగ్గరుండి వడ్డించేది.తాతగారి భోజనమవగానే అదే కంచంలో మా నాన్నమ్మ భోజనం చేసేది.నాన్నమ్మ సంవత్సరానికి సరిపడా, ఆవకాయ, మాగాయ తయారు చేసి పెద్ద పెద్ద గూనల్లో పెట్టి, వాటికింద మట్టు పెట్టి, అటక మీద ఉంచేది.వడ్డనకు కావలసింది చిన్న రాచిప్పలో తీస్తూ ఉండేది. పండించిన పొట్టుమినపప్పు నానేసి, పెద్ద రుబ్బురోల్లో రుబ్బి,నానబెట్టిన బియ్యం పిండి దంచి,అట్లు ఇనప పెనంపై వేస్తె, తింటుంటే తినాలనిపించేలా ఉండేవి. బియ్యంనూకైతే తిరగలిలో మాత్రమే విసిరేది. అడ్డకచ్చా, కాళ్లకు అల్లిక కడియాలు,కుత్తిగంటు, నుదుట పెద్ద కుంకుమ బొట్టుతోఉండేది.చచ్చేంత మడి. మునసబమ్మ అని పిలిచేవారు అందరు.నేను తాతగారింటికి వెళ్తే తెల్లారేసరికి,

KATHI MASTER మా ఇంటికి కూతవేటు దూరంలో నాగావళి నది, ఇంటి పక్కనే గాయత్రీ కోవెల. రోడ్డుకి ఆనుకొని మా ఇల్లు. వూరికి కొంచెం దూరంగా ప్రశాంతవాతావరణంలో ఉంటుంది. మా యింటి వీధి మార్గంలో ఇరువైపులా,సుమారు పదిహేను కొబ్బరి చెట్లతో, పెరటిలో నిమ్మ, అరటి, బొప్పాయి, నారింజ, కమల,సంపంగి,మందార,గులాబీ మల్లి,ములగ, గోరింట,కరివేపాకు మొదలగు అనేక రకాల మొక్కలతో,  అలాగే దాన్ని ఆనుకొని పొలం, కళ్ళాలు, నీళ్ల బోరింగులు ఎంతో ఆహ్లాదం కలిగిస్తుంట్టాయి. మా నాన్నగారంటే మా చుట్టుపక్క గ్రామాలవారందరికి ఎంతో అభిమానం, గౌరవం. రాజకీయం నుంచి వ్యవసాయం వారివరకు అందరికి  మంచి సలహాలవి ఇస్తూ, నిజాయితీగా, నిస్వార్ధంగా వుండే వ్యక్తిత్వం అని.అప్పట్లో ఎందరో ప్రభుత్వ ఉద్యోగాలని పట్నాలకి వెళ్లి స్థిరపడినా, ఉన్న వూరిపై మమకారంతో,ఉపాధ్యాయ వృత్తిలోనే కొనసాగి,అక్కడే ఉండి, ఉన్న ఊళ్ళోనే సంతోషమని నమ్ముకొని వున్నవారు. తన తమ్ముడు,చిన్నాన్నలు వెళ్ళిపోతూ, నువ్వు కూడా వచ్చేస్తే బాగుండు అన్నా కూడా ఆ విషయాన్నే విస్మరించి, ఉన్న ఊళ్ళోనే స్థిరపడుట జరిగింది.   ఏ విషయమడిగిన చెప్పగల సమర్థులు,లోక జ్ఞానం వున్నవారు. అప్పట్లో హిందీ పరీక్షలు,మునసబు, కరణం పరీక్షలు

MAA THATHAGARI OORU మా ముత్తాతగారు మునసబు. మా తాతగారు మూడూళ్ళకు మునసబుగా ఉండేవారు. తరతరాలనుంచి మా తాతగార్లది మునసబు గిరి.మా ముత్తాతగారు తవ్వించిన చెరువులు,తోటలు అని యిప్పటికి చెప్పుకుంటుంటారు. అంత మంచి పనులు చేసేవారని పేరు.మా తాతగారికి వ్యవసాయం అంటే వల్లమాలిన ప్రేమ. మా పొలం నాగావళికి ఆనుకొని ఉండేది.తెల్లారి లేస్తూనే పొలానికి వెళ్లి, అక్కడ మొక్కలు పాతడం,గొప్పులు తవ్వడం చేస్తూ వుండేవారు మా తాతగారు. మా ఊరిపక్కనే మా తాతగారి గ్రామం.నేను ఆ వూరికి వెళ్తే,పొలానికి వెళ్లి తాతగారికి బుల్లి ఒంటి కప్పు క్యానుతో( రెండు గ్లాసులు పెద్ద సైజువి) పట్టేవి పాలు తీసుకెళ్లి యిచ్చేదాన్ని.కాఫి, టీలు అస్సలు తాగేవారు కాదు.ఆరడుగుల ఎత్తు ఉండేవారు.ఓ సారి పొలానికి వెళ్ళినప్పుడు పాముని తొక్కేస్తే నా కాలుకి చుట్టేసి కాటు వేస్తె, ఒక్క కేక వేసి భయంతో పాముని లాగి విసిరేసాను. ఆర్మీలో పని చేస్తూ సెలవు మీద వచ్చిన మా చిన్నాన్నగారు చూసి, విషం పాకకుండా వుండాలని అక్కడున్న జనపనార తీసి బిగించి కట్టువేయడం, వైద్యుని దగ్గరకు తీసుకెళ్లడం ఎప్పటికి మరువలేనిది.పొలంలో కూడా తాతగారు రెండు చెరువులు తవ్వించి చుట్టూ గట్లు మీద కొబ్బరి, ఆక

"లలిత గీతం" "పల్లవి" : మోహన రాగమా నవవసంత గీతమా విరితేనెల మధురిమా నా ప్రేయసి హృదయమా "మోహన" " చరణం" : అరవిరిసిన మందారం నునుసిగ్గుల బంగారం చిరునవ్వుల సింగారం సిరిమువ్వల పదనాట్యం కవినై కమ్మని కావ్యం రాయాలని మది భావం "మోహన" "చరణం" : అలరించిన నీ అందం నాజీవన మకరందం నీ నుదుటను సింధూరం నిలవాలి చిరకాలం వలపై తీయని నాదం పలకాలని మృదుమధురం "మోహన" లలితగీతం, రచన, జయప్రభాశర్మ.

"Gurthukostunayi" ప్రాధమిక విద్య అసలు లీలగా కూడా గుర్తు లేదు.మా నాన్నగారు నన్ను ఎత్తుకొని తీసుకెళ్లి ప్రవేశ పరీక్ష ఎలాగోలా రాసింది అనిపించేసి,స్వర్ణదుర్గ పేరుని జయప్రభగా మార్చిఆరవ తరగతిలోజాయిన్ చేశారు. హైస్కూలుకి వెళ్లాలంటే ఒక ఊరినుంచి యింకోవూరికి వెళ్లాల్సి వచ్చేది. రోడ్లుగాని,వాహనాల సౌకర్యం గాని ఉండేదికాదు.ప్రధానోపాధ్యాయుడుగా మా నాన్నగారు పనిచేసేవారు.వారి శిష్యులు నన్ను పాపా అంటూ పిలుస్తూ, ఎంతో అభిమానంగా, పొలంగట్ల మీద నడవలేక ఎక్కడ పడిపోతానో అని చూసుకుంట్టు, కాల్వలోస్తే రెక్కలు పట్టుకొని దాటిస్తూ, వర్షాకాలంలో ఐతే మరీ జాగ్రత్తగా చూసేవారు. ఆ బురద గట్ల మీద పడిపోకుండా!. సాయంత్రం అయ్యేసరికి మళ్ళీ మా నాన్నగారికి అప్పజెప్పి ఇంటికి వెళ్లేవారు. మా అమ్మగారిచ్చిన  కేరేజీని తీసుకెళ్లకుండా పొలం పనులు చేస్తున్నవారికిచ్చేసి ఎంచక్కా వెళ్లిపోయేదాన్ని.వాళ్ళు పాప కేరేజి తీసుకెళ్లలేదమ్మా! యిదిగో! అని ఇచ్చేసరికి నివ్వెరపోయేదట. స్కూలు కెళ్తే చదువుకంటే ఆటపైనే ఎక్కువ దృష్టి పెట్టేదాన్ని. పాఠాలు విని అర్ధం చేసుకొని నాకు తోచిన రీతిలో సొంతంగా రాసుకొని ఎలాగోలా ఉత్తీర్ణత సాధించేదాన్ని.మా నాన్నగారైతే

Arati  Mokka కొద్దిపాటి స్థలమున్నా చాలు. నన్ను పెంచుదామని ఎంత తాపత్రయపడతారో!. అవును మరి! నా గొప్పతనం అటువంటిది.నావల్ల ఎన్ని ప్రయోజనాలో. పూజలైనా,పెళ్ళిళ్ళైనా,ఆఖరికి ఏ శుభకార్యమైన నేనుండాల్సిందే. ఏయ్! ఎవరు నువ్వు?.....ఎవరు నువ్వా?. అంతేలెండి నా పేరు నేను చెప్పుకోవాల్సిన దౌర్భాగ్యం. అదేనండి! అరటి మొక్కని. చిన్న పిలకతెచ్చి నాటితే చాలు!ఉబ్బితబ్బిబ్బై తెగ రెచ్చిపోతాను. ఎన్ని ఇవ్వాలో అన్ని యిస్తూ వుంటాను.ఓ! నా ఆకులేంటి,నా కాయలేంటి, నా పళ్ళు ఏంటి, ఆఖరికి నన్ను కూడా తెగ నరికి తినేస్తారు. నన్ను ఎకరాలకొద్దీ పెంచి ఏం వ్యాపారం చేస్తారో.శుభమంటే మనమే. శుభకార్యాలకు సంబంధించి, ముస్తాబులకు మనమే. గెలలు ముదరకుండానే కోసి నన్నువేలాడగడతారు! అదేం సరదావో!. ఈమధ్య హోటళ్లలో కూడా నా ఆకు వేసి పెట్టేసరికి ఎంత మురిసిపోయి ప్రశంసలు కురిపిస్తున్నారో. పెళ్లి విందులో తినే పదార్ధాల కన్నా మనమే హైలెట్. నిచ్చితార్ధమంటే, అన్నిటికంటే మించు మన శోభే అంటే నమ్ముతారా. పెళ్లి అంటే అసలు చెప్పనవసరం లేదు.మిల మిల మెరిసిపోతూ పసుపు వర్ణంతో తళుక్కున మెరిసిపోతాను.నా అందం చూడతరమా!. ఇహ కాయలతో కూరలు రకరకాలు చేసుకుంటూ,పళ్ళు సంబరపడిపోతూ తింటూ

BELLAM DHIMMA బెల్లం దిమ్మలా అలా చూస్తూ నిల్చున్నావేం! సమాధానం చెప్పు! నిన్నే!. ఏవండీ! ఇదేమైనా బాగుందా!. నేనంటే ఎంత పడి చస్తారో, అంతే గౌరవించాలికదా!. అబ్బే! తినడం వరకే!. గడ్డ దాటిన తరువాత బెడ్డ చూపించినట్టు!. ఏవిటో ఆ మాటలు. మళ్ళీ సంక్రాంతికి పల్లెటూర్లు వెళ్ళినప్పుడు, నన్ను చూసి, ఓ తెగ మురిసిపోయి, బెల్లం దిమ్మలంటే బెల్లందిమ్మలని ఏం ఎగపడతారో.  ఊరికినే దొరికినట్టు. అంత మోజు వున్నవాళ్లు మూసుకొని ఉండాలిగా. ఉహు. ఉండ బుద్దికాదు. సరే! నేనేంటో చెబుతాను వినండి. బెల్లం అంటే అనకాపల్లి వెళ్లాల్సిందే, బెల్లం బజారు చూడాల్సిందే. అదేనండి విశాఖజిల్లా, విశాఖని ఆనుకొని ఉన్న వూరు. తింటే వదుల్తారా.అయినా నా రుచి ఆ పంచదారకెక్కడుంది.అరిసెలంటే మనమే,పాకుండలంటే మనమే,పాకం చలిమిడికి మనమే, ఆఖరికి జున్ను కూడా ఎంత బావుంటుందో. పంచదారతో చేసిన  తీపి పదార్ధాలు తింటే,సుగరున్నవాళ్ళకి ,లాభం లేదంటారు. అదే నేనైతే కొంత పర్వాలేదంటారు. గుడ్డిలో మెల్ల మేలు అన్న మాదిరిగా. పచ్చి బాలింతరాలికైతే అన్ని మూలికలతో చేసిన కాయానికి నేను కచ్చితంగా ఉండాల్సిందే. పాలిచ్చే పశువులు దూడలకి జన్మనిచ్చినప్పుడు నన్ను పెడతారు తెలుసా!. మనింట్లో ఏ శ

Mondikotolu అమ్మో!అమ్మో!వాళ్ళు వచ్చారంటే మాకు గుండెల్లో దడపుట్టుకొనేది!.వెళ్లిపోమ్మంటే వేళ్తేనా!. తాతలు దిగొచ్చేవారు! వాళ్ళని పంపించేసరికి.ఎవరని అడగరేం!. ఇంకెవరండీ బాబూ! మొండికొట్టువాళ్ళలావున్నారని అంటుంటారే ! వాళ్ళేనండీ !." మొండికొట్టువాళ్ళని" సంచారజాతికి చెందిన వారు. తెల్లారేసరికి మా వూరు వచ్చేసి, మాదుకాణం తియ్యడమే ఆలస్యం, ప్రత్యక్షమై నానా రగడ చేసేవారంటే నమ్మండి. ఒంటిమీద చిన్నపాటి గుడ్డకట్టుకొని, చేతికి ఇనపకడియం వేసుకొని, అదే చేత్తో కత్తి చేత పట్టుకొని నిలుచుంటే మాకైతే చెమటలు పట్టేవి చూసేసరికి. అమ్మా!షాహుకారమ్మా! సంవత్సరానికి ఒకమారొస్తాము! మాకు డబ్బులిచ్చేస్తే, ఎల్లిపోతాము! అనీ! ఒకటే గోల. బోణీ ఏనా అవకుండా ఎలాగ ఇస్తాము, తరువాత రమ్మన్నా వదిలేదిలేదు. వ్యాపారం బాగా సాగిన, సాగకపోయిన వాళ్ళకనవసరం. ఎలాగైనా డబ్బులు మానుంచి తీసుకెళ్లాల్సిందే. ఇవ్వకపోయామా! కంపు చేసిపారేసేవారు. కత్తి పట్టుకొని తన చేతి కడియానికి తగిలిస్తూ,టింగు టింగు శబ్దం చేస్తూ విసిగించడం, కక్కడం, ఉమ్మడం, ఇంకా ఇవ్వకపోతే కత్తితో గాట్లు పెట్టుకొని, ఆ రక్తంతో అక్కడున్న రాళ్లకు,గోడలకు బొట్లు పెట్టి, రోత పుట్టేట్టు చెయ

"SUBABUL" ఏవండోయ్! మీ దేశం చాలా ఏళ్ళక్రితం వచ్చాను. బాగా సేవ చేసి మెప్పు పొందుదామని. అలాగే! మంచి పేరు సంపాదించుకున్నాను.నేననుకున్నట్టే మీకు ఉపయోగపడుతున్నాను.ఇంతకీ! నా పేరు చెప్పలేదు కదూ!. నా పేరు" సుబాబుల్".  నేను మెట్ట ప్రాంతాల్లో మాత్రమే పెరుగుతాను. కరువు కాటకాలెదురైనా మనం లొంగం గాక లొంగం.పెరుగుతుండడమే నా పని. నాకు ఎటువంటి సేవ చేసే అవసరం లేదు. మరేంకాదండి! నీళ్లు పోయడం, గొప్పు పెట్టడం, ఎరువులు వేయటం చెయ్యక్కర్లేదన్నమాట. ఎలాగైనా పెరిగి తీరుతాను. ఆ! నీవల్ల ఉపయోగమా! పాడా! నువ్వు పెరిగితే ఎంత!పెరగకపోతే ఎంత! నీ సోది ఆపి చావు!అని మాత్రం దయచేసి అనొద్దు!. ఎందుకంటే! మన గొప్పతనం అలాంటిది. ఏదో పెరుగుతోంది అనుకుంటున్నారేమో!నన్నుకొన్ని జిల్లాల్లో ప్రత్యేకంగా పెంచుతున్నారు ఎకరాల్లో. నా గురించి మీకేం తెలుసు!వాళ్లకి మన విలువ తెలుసు కాబట్టి, ఎంచగ్గా చూసుకుంటున్నారు.నీ సుత్తి ఆపి! చెప్పవమ్మా! అని విసుకుంటున్నారు కదూ! ఆ!అక్కడికే వస్తున్నా!వినండి! కాగితం తయారీకి, సరుగుడుతోటలు పెంచి, పేపరు మిల్లుకి ఎలా పంపిస్తారో అలానే నేను కూడానన్నమాట. నన్ను ఉపయోగించిన పేపరు అత్యత్భుతంగా ఉంటుందన

"VipraVinodhulu" మా జాతి పేరు ఎంతమంది వినీవుంటారో కాస్త తెలియజేస్తారా?. చెప్పలేరుకదూ!. అవునండి!ఇది మీ తప్పుకాదు!. మేము పూర్వకాలంలో కనబడినట్టుగా, ఇప్పుడు కబడటం  లేదు కదా!. అందువల్ల మీకెలా తెలుస్తుంది!. సరే! మేమే చెబుతాము వినండి!. మమ్మల్ని విప్రవినోదులు అని పిలుస్తారు. మా జాతి కూడా విప్రవినోద జాతి. మమ్మల్ని చూస్తే చాలు పాలు బువ్వే. అంత సంబరమన్నమాట మేమొచ్చామంటే. ఎందుకంటే! అంత వినోదం పంచుతామని.  మా వస్త్రధారణ చూస్తే సాంప్రదాయ దేశీయ వస్త్రధారణే. మేము సంవత్సరానికి ఒకమారు వచ్చిపోతుండేవారము. ఒక్క వర్షాకాలంలో తప్పా, మిగతా కాలాల్లో ఊరూరూ తిరుగుతూ, మా కనికట్టు విద్యతో ఆనందింపచేస్తూ, పొట్ట పోషించుకుంటూవుండేవారము.మేము కేవలం బ్రాహ్మణుల ఇళ్ళకు మాత్రమే వెళుతుండేవారము.మేమొచ్చేసరికి ఇళ్ళలో వుండే కుటుంబసభ్యులందరు ఎంతో సంతోషపడి, అభిమానంతో ఆహ్వానం పలికి అతిథిమర్యాదలు చేస్తూవుండేవారు.మేముకూడా వారికి వినోదం  పంచాలని ఎంతో ఆతృతగా చూసేవారము. ఎంత వేగం ప్రదర్శిస్తామా అని ఒకటే సందడి చేసేవారు. మా ప్రత్యేకత, కనికట్టు,(మాయాజాలం). ఈ కనికట్టులో భాగంగా, ఒక డజను కప్పులు మా వెంట తెచ్చుకొని, వాటిలో చిలకపిట్టన

"Varalakshmi Vratham" ప్రతి ఇంట కిల కిలలు. నవ్వుల పువ్వులు. పట్టుచీరల గరగరలు. ఆభరణాల మెరుపులు. పేరంటాళ్ళ పిలుపులు. అదే శ్రావణ శుక్రవారపు తళుకులు. సిరులు కురిపించే తల్లి, శ్రీ మహాలక్ష్మి అరుదించిన మాసం,శ్రావణమాసం. కొత్తగా పెళ్ళైన కోడళ్ళు సారెతో అత్తవారింటికి తిరిగొచ్చిన మాసం. వియ్యాల వారి విందులతో, వికసించిన వదనాలతో చేసే హడావిడి అంతా, ఇంతా కాదు. కొత్తకోడళ్ళరాకతో, శుక్రవారపు మహాలక్ష్మివ్రతం చేయించే అత్తల సంబరం చూస్తుంటే యెంత ముచ్చటేస్తుందో. చిన్నా,పెద్దా, పేద, ధనికా భేదాల్లేకుండా అందరు ఎంతో భక్తితో, పూజకు కావాల్సిన సామాగ్రి కోసమై బజార్లో కొనుగోళ్లు చేస్తుంటే, ఆ జన సందోహం ఇసక వేస్తె రాలనంతగాఉంటుందంటే అతిశయోక్తి కాదు. ఎవరి శక్తి కొలది వారు అమ్మవారిని పూజించి, ఆశీస్సులందుకుంటుంటారు. ఆ తల్లిని యెంత పూజిస్తే అంత సిరిసంపదలతో ఉంటామని నమ్మకం. వస్త్రాలు,ఆభరణాలు, పూలు, పళ్ళు, ఒకటేమిటి ఎన్నో రకాలుగా అమ్మవారిని కొలిచేపనిలో నిమగ్నమై వుంటారు. మావిడాకు తోరణాలు, గడపకు పసుపుకుంకుమలు,  ముంగిటముగ్గుల్లు. రకరకాల పూలు, రకరకాల పళ్ళు, ఎన్ని తెచ్చినా, ఇంకా ఏదో చెయ్యాలనే  భక్తుల తాపత్రయం.వర్జ్యం ల

Aluperugani Sainikudu మీతో మాట్లాడే టైమెక్కడదండి?.మాట్లాడకపోతే బాధపడతారని వుండవలసివస్తోంది. లేకపోతె ఎప్పుడో వెళిపోయేవాడిని.మరేం లేదండి!మేము అప్రమత్తంగా లేకపోతె, దేశమంతా అతలాకుతలం అయిపోదు!అందుకని రాత్రి పగలు అని లేకుండా, డేగ కళ్ళతో శత్రువులు ఎక్కడ దాడి చేస్తారో అని కాపలా కాస్తూవుంటాము. మేము అలా కాపలా కాస్తుండబట్టి, మీరు ఇంత దైర్యంగా, హాయిగా కంటినిండా నిద్రపోతున్నారు. అందుకే మేము ఎంత శ్రమ పడినా బాధపడము. మీ సంతోషం మాకెంతో ఉత్సాహాన్నిస్తుంది. గడ్డకట్టే మంచుని సైతం అందుకే లక్ష్యపెట్టం. మన త్రివర్ణ పతాకం చూస్తూ, ఎంత దేశసేవ చేసినా ఇంకా చెయ్యాలనే తపనలో ఉంటాము. మా శ్వాస, ద్యాస, ఆశ అంతా మూడు రంగుల జెండా. మాకు ఇక్కడ పనిలో వున్నప్పుడు వేరే ఆలోచనలంటూ ఏవి వుండవు. మా కుటుంబసభ్యులను విడచి వచ్చినా, రోజులతరబడి, కనీసం ఫోన్ చేసి మాట్లాడే తీరిక కూడా మాకు ఉండదు. ఐనా యింటి వారు కూడా అర్ధం చేసుకొని, సహకరించడం ఎంతో అభినందనీయం. సంవత్సరానికి ఒక్కసారి ఇంటిని కళ్ళ చూస్తే గొప్పే. ఒకసారి సైన్యంలో చేరితే భరతమాత బిడ్డలై  దేశసేవకే అంకితమవుతాం. మాకు బయట ప్రపంచం ఏవిటో తెలిసే పరిస్థితి కూడా ఉండదు. సరదాలు, సందళ్ళు, పెళ